brzozowy lasek

 Ten dzień był jednym z cieplejszych. Wiatr wiał delikatnie, niosąc przyjemną świeżość. W szkole otwarto większość okien, by orzeźwić przestrzeń w starych murach. I chyba tylko dwie osoby nie były zachwycone tym faktem.

Aleksander zerwał się nagle od stolika, który zajmował na stołówce i ze złością zamknął kilka najbliższych mu okien. Trzaskał nimi tak mocno, że kilku uczniów odwróciło się ze zdziwieniem w jego stronę, jednak szybko wrócili do swoich zajęć, kiedy rzucił im ostrzegawcze, nieprzyjemne spojrzenie.

Rzeczą, która tak bardzo go irytowała wcale nie była wiosenna pogoda, a dźwięki dochodzące z zewnątrz. Od rana huczały mu w głowie piły tnące drewno gdzieś nieopodal. Drażniła go ciągłość ich warkotu. Przez ten hałas nie potrafił nawet cieszyć się kawą.

Siedzący obok niego chłopak utkwił wzrok w świecie za szybą. Przyglądał się uważnie powoli zmniejszającej się plamie zieleni w oddali. Patrzył na każde jedno drzewo, które waliło się na ziemię. Kompletnie zapomniał o leżącym przed nim makaronie, choć był to jego ulubiony.

— Ludzie są bezczelni — mruknął cicho.

Aleksander spojrzał na niego pytająco. Zgadzał się z tym stwierdzeniem, jednak nie rozumiał, dlaczego padło z jego ust właśnie teraz.

— Wydaje im się, że wszystko należy do nich. Kto dał im prawo do takiego myślenia? Kto pozwolił im niszczyć świat dla chciwości?

— Ty też jesteś człowiekiem, William — odparł od niechcenia Aleksander, biorąc kilka łyków kawy.

— Ale nie chcę nim być. Brzydzę się ludzkością.

— Więc czym chciałbyś być?

— Zawsze podziwiałem driady. Gdyby tamten lasek należał do nich, nie pozwoliłyby go wyciąć — westchnął ciężko.

Aleksander prychnął cicho.

— Więc chodzi ci o te kilka brzóz za szkołą?

— To, że ludzie potrafią wycinać drzewa nie znaczy, że mają prawo to robić.

— Mało ci drzew na tej wyspie? Ponad połowa tego terenu to lasy.

William poprawił się na krześle, nachylając bliżej siedzącego na przeciw chłopaka, chcąc wyrazić swoją irytację.

— Ale ja lubiłem ten jeden, konkretny lasek.

Aleksander przewrócił oczami.

— Czuję się, jakby ktoś zabrał mi cząstkę mnie — kontynuował ciemnowłosy, coraz bardziej się emocjonując. — Nigdy nie czułeś się związany z żadnym miejscem? Nie czułeś się, jak całe twoje życie prowadziło do tego, byś mógł się znaleźć właśnie tam?

Przytaknął lekko.

— Kiedyś, z jednym.